Sabine Joosten

Biografie Sabine Joosten (1963)

Ik ben geboren in Heer, tegenwoordig opgeslokt door Maastricht. Op mijn 4e jaar zijn we verhuisd naar Rosmalen in Brabant. Ik heb 2 oudere broers. Mijn ouders waren allebei maatschappelijk werkers; altijd voor anderen klaarstaan was het credo in het gezin. Mijn moeder moest stoppen met werken toen ze trouwden, ze is later weer gaan werken.
Langzaam veranderde de katholieke geloofsovertuiging van hen, in een communistische. Lenin stond even op de schoorsteen en er werd regelmatig gedemonstreerd waarbij wij als kinderen mee moesten. Super spannend, maar ik snapte er als kind weinig van. Leren vond ik saai, stilzitten een straf. Ik knipte liever dierenplaatjes uit. Ik was altijd aan het klussen en speelde het liefst buiten.
Mijn vader fotografeerde en filmde regelmatig, ik mocht zijn camera soms gebruiken. Ik was 15 jaar toen ik mijn eerste camera kocht, mijn vader betaalde de helft. Een vriendin van mijn ouders, Carry Gisbertz, fotograaf, gaf me een eerste doka-les. Ik volgde in Den Bosch op de Artistieke Schuyt een fotocursus en kwam in de klas bij Frans de la Cousine, (ooit voorzitter van de GKf) 16 jaar was ik. Ik heb van Frans veel geleerd. Ik ging met hem mee om reportages en portretten te maken, en stond uren met hem in zijn doka. Ik was in zijn gezin kind aan huis en ging mee op werkweken met de fotoclub Sinus, daar gaf Frans ook les. Zo kwam ik in Tsjechië, de DDR en Moskou. Ook later heb ik in het Oostblok veel alleen rondgezworven. Mijn passie voor straatfotografie is daar ontstaan. Ik ben naar de Rietveld academie gegaan, in 1987 studeerde ik af en heb me direct aangesloten bij de Hollandse Hoogte. Ik fotografeerde in die tijd veel theatervoorstellingen maar werkte ook voor andere opdrachtgevers. Ik kreeg een startsubsidie van de overheid in 1988, en in de jaren 90 maakte ik voor de provincie Noord-Holland een serie Boeren familieportretten.
Ik ging samenwonen met David en was 31 jaar met hem samen. Door zijn werk (stichting AAP) heb ik veel dierenellende gefotografeerd. Ik kreeg foto-opdrachten voor Wilde Dieren de Tent uit, Comité Anti-Stierenvechten, Stichting AAP. Maar ook het ‘gewone’ werk ging door. We kregen 2 kinderen, Abel en Noor en verhuisden van Amsterdam naar Baarn. Groen en ruimte. De focus werd anders. Drukke fijne jaren. Toen de kinderen in de pubertijd waren, kwamen mijn ouders bij mij om de hoek wonen. Mijn moeder dementerend, mijn vader vooral verdrietig daarover. Een lange tijd van intensief mantelzorgen brak aan. Ik heb het proces van aftakeling van hen beide van dichtbij gefotografeerd. Klein menselijk leed, soms heel dichtbij. ?Kinderen vlogen uit, en ik ben weer gaan reizen. Marokko is sinds 2014 mijn favoriete reisdoel, ik reisde met een vaste gids, goede vriend Ismail en gunde mezelf om weer terug te gaan naar waar het ooit begon; op straat, wachtend op een mooi moment, bijzondere ontmoetingen, beelden maken zonder te moeten. Ik ging scheiden en erg opgelucht door die keuze ging ik weer in Amsterdam wonen waar ik me stortte op de fotografie. Soms geeft dat houvast in het leven. Ik fotografeer vaak in de geest van mijn ouders, sociale onderwerpen. Maar ik fotografeer ook om vast te houden, omdat een plek, landschap of wat dan ook gewoon heel mooi is. Ik zoek naar verbondenheid met mijn omgeving, of het nu vrij werk is, of voor een opdracht. Ik heb mijn camera bijna altijd bij me, anders word ik onrustig, het is mijn enige verslaving. ?In 2021 ben ik een opleiding voor NT2 onderwijs (Nederlands voor anderstaligen) gaan volgen aan de HVA. Een nu of nooit gevoel. Onderwijs trok me altijd al, een tweede keus/ liefde naast fotografie. Na die opleiding ben ik voor een taleninstituut in de avonduren les gaan geven. Het is fijn om ook een andere focus te hebben, en mensen blij te zien als ik ze iets geleerd heb. De voldoening die ik voel bij het maken van een mooi beeld heb ik ook bij die momenten. En het genereert natuurlijk inkomsten waar de prijzen in de fotografie dalen. Het docentschap ligt me goed. Ik geef ook beeldbewerkingslessen op de Fotoacademie en incidenteel foto-workshops en privélessen, vooral in Lightroom. ?In 2014 deed ik mee aan een groepsexpositie “ The Other Side” met mijn portrettenserie uit Oekraïne. In 2022 deed ik mee aan groeps-exposite in museum Hilversum. ‘Scherpstellen op het einde’. Een serie van mijn moeder met Alzheimer. In 2023 won ik 2 x de 3e prijs van de zilveren camera in de categorie Kunst en Cultuur. Een serie van een processie in mijn geboortestreek. ?Ik ben nog steeds verbonden aan het ANP, de Hollandse Hoogte is daarin opgegaan. Dagelijks worden er, mede daardoor, foto’s van me gepubliceerd. Het verveelt nooit!