Paul Teixeira

Paul Teixeira (1965)

In de jaren tachtig ben ik uit pure luiheid in de fotojournalistiek beland. De keuze was eenvoudig: vakken vullen bij Albert Heijn of een tweedehands camera kopen en bij een krant binnenlopen. Na een ‘subsidie’ van mijn ouders, werd het de fotojournalistiek. Als vrijwilliger bij het dagblad ‘De Waarheid’, de enige krant waar je destijds als totale beginner het vak nog kon leren. Het was de springplank naar andere dag- en weekbladen. Portretten, demonstraties, rellen. Een heerlijke schakering van onderwerpen en situaties. Totdat ik bedacht dat de schrijvende journalistiek eigenlijk nog minder inspanning zou kunnen vergen. Tijd voor een studie aan de HBO Journalistiek in Utrecht.
De opleiding heb ik drie maanden voor het afstuderen afgebroken. Ik kreeg een vaste baan aangeboden bij VNU, de toenmalige tijdschriftenfabriek van Nederland. Een jaar of tien later was ik een paar keer hoofdredacteur, uitgever en algemeen directeur geweest. Prima allemaal, maar de fotografie bleef lonken.
Veertien jaar geleden ben ik voor de beeldverleiding bezweken. Naast mijn reguliere werkzaamheden, als mede-eigenaar van een tijdschriftenuitgeverij, ben ik weer gaan fotograferen. Maximaal twee dagen per week, en dan alleen nog maar de opdrachten die mij aanspreken of een uitdaging herbergen.
Tegenwoordig portretteer ik veelal topmanagers voor buitenlandse tijdschriften en kranten via een Amerikaans fotopersbureau. Met hier en daar een uitstapje naar de actualiteit.
Schrijven met beelden blijft toch het prachtigste onderdeel van de journalistiek.