Marcel Molle

Geboren: 14-11-1964 Nijmegen, woonachtig aldaar tot 1974, daarna tot 1983 in Schaijk. Daarna via Driebergen en Den Haag in 1986 in Amsterdam aangekomen. Van '86 tot '92 op diverse adressen woonachtig. Van '92 tot 2001 in Watergraafsmeer en van 2001 tot 2006 in Amsterdam Noord.
In 2006 verhuisd naar Landsmeer. Tot op heden woonachtig op: Lisstraat 32, 1121 AR Landsmeer

Waarom fotografie? Op m'n 16e kreeg ik geen brommer van m'n vader, maar een Yashica FX3 met 1 lens. Daarna bij de plaatselijke fotoclub gebeurde het 'wonder'. In de pastorie van de kerk in Schaijk mocht de club de keuken ombouwen tot doka. Voor het eerst zag ik in het rode licht een latent beeld opkomen in het water van de ontwikkelaar. Dat beeld staat in beton op mijn harde schijf en was zo sterk dat ik nooit meer anders wilde. Tot op de dag van vandaag is dat, gecombineerd met een drang om gebeurtenissen vast te leggen, de basis voor mijn fotografie. Veelal in journalistieke setting.

Opleidingen: Havo 1977 - 1983 Maaslandcollege Oss
Propadeutisch jaar 1983 - 1984 Vrije School Driebergen
MTS voor fotografie en fotonica 1984 - 1988 Den Haag

Assistent: Ik heb geen ervaring als zodanig, maar het belangrijkste hier is mijn stage bij de Volkskrant. Naast de hierboven beschreven herinnering is 3 februari 1987 een andere heel belangrijke, het gevoel van; dit is het! Dit is wat de rest van m'n leven wil. Fotograferen voor een krant was zo'n warm bad en zo'n intens gevoel van eindelijk gevonden hebben waar ik al die jaren naar op zoek was. In deze tijd leerde ik de vaste fotograaf van de Volkskrant Daniel Koning kennen die een manier van fotograferen had die ik zeer bewonderde. Hij is jarenlang mijn grote voorbeeld in Nederland geweest. Wat ik zeer bewonderde was zijn vermogen esthetiek te combineren met journalistiek. Zonder verhaal geen foto, maar toch had hij het vermogen om door compositie en kadrering zeer tot de verbeelding sprekende beelden te maken. Hij gebruikte geen flitsers, zijn portretten waren (leken?) zelden geposeerd. Het was een soort pure fotografie waar ik aan terugdenk wanneer ik er niet uit kom met een opdracht.
Voorbeelden: In Nederland naast genoemde Daniel Koning was dat Eddy Posthuma de Boer. In het buitenland waren dat W. Eugene Smith, Sebastio Salgado en James Naghtwey. Op dit moment kan ik erg genieten van jonge fotografen, de ontwikkeling die ze maken is mooi te zien. Robin de Puy maakt erg mooi portretwerk en nog jonger vind ik bv. Ramon van Flymen veelbelovend.
Specialisme: Ik heb bijna 20 jaar voor de Volkskrant gewerkt, en dus is fotojournalistiek mijn specialiteit. De jaren '90 zijn voor mij altijd een goudmijn geweest. Ik voelde me als een vis in het water en kreeg veel schouderklopjes. Ik heb veel gereisd, de Balkanoorlog heb ik gedocumenteerd, ben meerdere keren in midden Afrika geweest, de verkiezingen van 1992 in de USA, bij de Nederlandse mariniers in Cambodja etc. Het was de analoge tijd waar we soms twee weken op pad mochten en met zak vol films terugkwamen die pas dagen na terugkomst werden gepubliceerd. Ook de tijd dat we op meerdere borden tegelijk schaakten. Camera met zwart-witfilms die we in het hotel zelf ontwikkelden, inscanden en via een laptop verstuurde, en aan de andere kant een camera met diafilm die voor de zaterdagbijlagen bedoeld waren. Eind jaren 90 kregen we voor het eerst digitale camera's mee. De beelden stuurden we met brakke telefoonlijnen vanaf hotelcamera's naar de redactie. Daar ging ook veel mis, veel stress. Maar vaak hadden we ook nog analoge camera's om de nek voor je weet maar nooit.
Zeker na 2000 ook heel veel andere zaken gedaan. Na het winnen van de Zilveren Camera 1999 werd ik gek genoeg veel gevraagd door reclamebureaus. Ik rolde als vanzelf de arbeidsmarkt-communicatie in, veel fotografie die een realistische kijk op de wereld hadden, maar wel geënsceneerd was. Vaak met modellen die een quitclaim hadden getekend. Zo heb ik veel opdrachten voor het ministerie van Justitie gemaakt over gevangenissen waar we met modellen het leven achter de gevangenismuren 'naspeelden'. Die beelden werden dan later gebruikt, alsof het de realiteit was.
Na de komst van de spiegelreflexcamera's die konden filmen heb ik me die techniek ook eigen gemaakt. Ik had de naam van allround te zijn, mij kon je om een opdracht sturen. Foto's, filmen, regisseren maar ook monteren en afwerken, a one stop shop. Maar ik huurde zelf ook vaak weer mensen of bedrijven in als het mij te ingewikkeld werd.
In 2015 werd ik gevraagd als voorzitter van Stichting de Zilveren Camera. Daar ging het heel veel onbetaalde tijd in zitten, en in onze drang naar professionalisering werd ik in 2019 de eerste betaalde directeur (voor twee dagen per week) in de geschiedenis van de ZC. Ik heb een tijd gedacht dat ik de laatste 10/15 jaar van m'n carrière wel als directeur door wilde brengen. Ik had daar in eerste instantie ook wel lol in, totdat in voorjaar 2020 de Corona-pandemie uitbrak. Aan de ene merkte ik dat ik een enorme drang had om dat vast te leggen en me dat ook goed af ging. ('Ik kan he nog!') Aan de andere kant merkte ik steeds meer weerstand tegen het directeur-zijn. Het eindeloos vergaderen, het niet- tastbare resultaat dat steeds kleiner werd, het eenzaam in een kantoor zitten, verloren het uiteindelijk van de drang naar fotografie. In eerste instantie als vrij werk dat ik op Facebook deelde, later leverde het wel wat werk op maar niet substantieel. In september 2020 barstte de bom en heb ik de onderhandelingen over een nieuw contract met de ZC afgebroken en ben weer fulltime gaan fotograferen. Dat heeft me tot op heden veel nieuwe energie gebracht, het gevoel dat ik de juiste beslissing heb genomen. In de zomer van 2021 werd ik door het Noord Hollands Dagblad gevraagd voor hen te gaan
werken. Dat doe ik nu met veel plezier. Blijkbaar ben ik op aarde op krantenfotograaf te zijn.
Camera's: Mijn leven lang is Canon een constante, sinds een jaar overgestapt op het nieuwe systeem, de spiegelloze R-camera's. Ik doe nu al het werk met een R5 en als backup een R6, met een 24-70/2.8, 70-200/2.8 en hele mooie portretlens: 50/1.2 Alle oude camera's en lenzen heb ik verkocht. Verder heb ik lang voor het reclamewerk een Hasselblad H3DII gehad. Die heb ik vorig jaar verkocht.
Tentoonstellingen zijn niet echt de moeite waard, heb wel wat gedaan, maar al heel lang niet meer. In 1991 was ik samen met enkele andere de hoofdact op Fotofestival Naarden. De jonge honden van de fotojournalistiek, geopend door de mij zo bewonderde Eddy Posthuma de Boer.
Marcel Molle
Landsmeer oktober 2022